Twijfel

“Er is ontspanning nu de twijfel er gewoon mag zijn, zonder dat ik me daar schuldig over voel...”

Dank voor al jullie lieve, persoonlijke reacties op mijn vorige bericht. Door die berichtjes voel ik toch de behoefte om nog wat uit te leggen, want de vraag die veel werd gesteld is of ik dan helemaal niet meer geloof.

Mijn hele leven zat ik ‘s zondags in een kerk. Dat zijn allerlei kerken geweest en laat het duidelijk zijn, ik heb niets tegen kerken. Veel mensen vinden er een fijne plek en vinden er God en dat is goed. Maar misschien is de kerk zoals wij hem kennen gewoon niet voor iedereen passend. Jarenlang heb ik geprobeerd me thuis te voelen in een kerk. Ik wilde er ‘groeien in geloof’, zoals dat hoorde, maar ik raakte juist verder van God vandaan.

Toen ik jong was had ik al veel vragen, maar in de kerk kreeg ik ‘standaard’ antwoorden, waar ik weinig mee kon. Ik dacht dat dat aan mij lag. Misschien las ik niet genoeg in de bijbel, of bad ik niet genoeg. Misschien moest ik naar een bijbelkring? Of naar een conferentie? Misschien een ander soort kerk? Ik deed het allemaal, maar niet vanuit een verlangen, maar vanuit een gevoel van tekortschieten en vooral van moeten.

Ik wilde dingen begrijpen, leren verklaren, uitzoeken, op een andere manier bekijken, want dat is wat ik het liefst doe. Maar in de kerk hoorde ik elke week dezelfde boodschap en daar kon ik niets mee. Maar twijfelen aan die boodschap mocht niet.

Tot ik het niet meer kon. Ik was ontzettend moe van het steeds maar zoeken en geen antwoorden vinden. Als ik met dit verhaal naar een christen ging, kreeg ik prachtige bijbelteksten mee. Ik ken ze allemaal uit mijn hoofd en ze zijn stuk voor stuk goed bedoeld, maar ik kon er even helemaal niets mee.

Toen heb ik tegen God gezegd dat ik er even mee stop, met zoeken. Dat ik niet meer weet wie hij is en of hij wel precies is zoals mij altijd is verteld. Want heel toevallig ben ik in een protestants gezin geboren, maar wat als ik als Boeddhist was geboren? Dan had ik een heel ander verhaal gehoord van mijn ouders en dat als waarheid aangenomen. Is er überhaupt maar één waarheid?

Op dit moment ervaar ik soms de aanwezigheid van (een) God, maar vaak ook helemaal niet. Daar heb ik me bij neergelegd en dat geeft zoveel rust. Er is ontspanning nu de twijfel er gewoon mag zijn, zonder dat ik me daar schuldig over voel.

Als ik wandel in de natuur praat ik soms tegen God en spreek ik mijn twijels hardop uit. Geen idee of hij het hoort, maar als hij werkelijk God is zal hij al mijn vragen wel begrijpen toch? Waar deze zoektocht precies uitkomt, hoef ik nu niet te weten.

Dit is mijn proces. Jouw proces is misschien totaal anders, maar laten we elkaar ons proces gunnen.